Jengelende blues in het dorpshuis
Zaterdag 29 maart werd in dorpshuis van Hoogkerk de bluesavond gehouden. Het was alweer de elfde editie, zodat er inmiddels gesproken kan worden van een traditie.
Het programma bestond uit Fat Harry & the Fuzzy Licks, Roon en Verhoef (beide uit Rotterdam) en de uit Heerenveen afkomstige formatie Rusty Licks. Voor organisator Jurjen Joosten is het festival iets om naar uit te kijken, maar het is ook een traditie die tijd kost. ‘De voorbereidingen kosten wel een half jaar. Om bands te kijken ga ik elk jaar naar Blues Tour in de stad Groningen en vaar ik altijd mee met de bluescruise, tussen Harlingen en Terschelling. Maar de programmering hangt ook van toevalligheden aan elkaar. Sommige bands stoppen er net mee, die mis je dan. Met andere bands maak je via-via contact. Je komt dan net op het juiste moment iemand tegen die weer iemand kent, enzovoorts.’ Joosten houdt zelf het meest van de oude blues en de muziek uit de jaren zestig. In oktober organiseert hij ook een gouwe ouwe-festival in het dorpshuis. ‘Kijk, voor de muziek komen wij niet meer in de kroeg.’ Lachend: ‘Ik ben ook al 76!’
Het is inderdaad een teken: de gemiddelde leeftijd van de festivalbezoekers, dat zijn er ongeveer zeventig, is aan de hoge kant. Toch weten de vijfkoppige Fat Harry & the Fuzzy Licks met hun energieke Memphis- en Chicagoblues alsmede een reeks eigen nummers de zaal goed los te spelen. Hilbrant Brantsma (66) uit Hoogkerk staat erbij en geniet ervan. ‘Ik ben hier puur voor de muziek, het gitaarspel vind ik mooi. Een band als Cuby and the Blizzards of een zanger als John Lee Hooker, daar hou ik van.’ Brantsma wijst even naar het podium en zegt: ‘Maar Fat Harry vind ik ook goed!’
Het programma wordt vervolgd in de kleine zaal met het duo Roon en Verhoef. Gewapend met mondharmonica, zang en gitaar wordt het een optreden op basis van gevoel en techniek. De aanwezigen genieten dan ook van de intieme sfeer, die perfect past bij de nuchtere humor van zanger en harmonicaspeler Robin van Roon. Sonja Mantchorov (68) uit Hoogkerk, stemmig gekleed in een trui van Willy Nelson, gaat elk jaar met vrienden naar het evenement. ‘Ik hou meer van zo’n duo dan van een versterkte band. Die jengelende, zingende blues, die zo bij de soul hoort, die pijn… ja, dat is prachtig.’ Mantchorov is dansdocente en start dit jaar met een cursus balletlessen voor senioren, wat ook aankomt op techniek en gevoel – er zijn nog plekken vrij. Ze weet de aanwezigheid van de ouderen goed te plaatsen. ‘Blues is ook levenservaring. Als je jong bent, heb je die vaak minder’.
Tussentijds wordt het grote podium weer omgebouwd voor Rusty Licks. Blikvanger van de band is de grote contrabas, die alle snoeren en kabels op de vloer doet vergeten. Rusty Licks speelt aanstekelijke muziek die zich beweegt op het kruispunt van blues, rock en rockabilly. Het swingt dan ook de pan uit. Dat het met name de jongeren zijn die nu de dansvloer betreden, geeft hoop voor de toekomst.
